به بهانهٔ نوسازی سایت

سلام. اینم از سایت جدید که بالاخره تموم شد.

یادمه یه زمانی فکر می‌کردم سایت آموزش آنلاین یعنی فضایی که اساتید می‌تونن ویدیوهاشون، کتاب و جزوه‌هاشون و نمونه سؤالاتشون رو توش آپلود کنن تا به‌جای اینکه هر بار پرینت کنن و تو کلاس پخش کنن، دانشجوها بتونن همیشه و هر جا بهشون دسترسی داشته باشن. البته این نحوهٔ تفکر به این دلیل شکل گرفته بود که سایت‌های آموزش آنلاین دانشگاه‌ها و مؤسساتی که باهاشون در ارتباط بودم دقیقا به همین صورت بودن. یعنی شکل و شمایل جذابی داشتن، اما کاربردشون عملا فقط فراهم کردن یک سری لینک به مواد درسی بود.

اولین بار که وارد محیط مودل شدم همه چیز فرق داشت. از اون زرق‌وبرق‌ها خبری نبود. انگار وارد یه مدرسه دولتی شده باشی. اما از اون مدرسه‌های دولتی که نمونه مردمی هستن و کارشون درسته. سمت چپ تابلوی اعلانات بود و خبرها و اتفاقات رو نوشته بود. یه تقویم هم بود که برنامه‌های امتحانات و تکالیف رو یادآوری می‌کرد.

برنامهٔ درسی رو برام لیست کرده بودن و معلوم بود تو کدوم کلاس‌ها باید شرکت کنم. تو هر کلاسی که وارد می شدم، استاد درس خوش‌آمدگویی می کرد و خودشو معرفی می کرد. مطالب درسی هر هفته رو مشخص کرده بود و برنامهٔ ترم رو بهمون می‌گفت. همکلاسی‌ها رو هم می‌تونستم توی قسمت شرکت‌کننده‌ها ببینم. باهاشون بحث و گقتگو کنم و یا حرف‌های خصوصی رد و بدل کنم. استاد تکلیف می‌داد و مهلت ارسال تعیین می‌کرد و حتی بعضی اساتید تکلیف رو تصحیح می‌کردن و برام کامنت می‌ذاشتن که چطوری بهترش کنم.

خلاصه اینکه اینجا بود که فهمیدم یه سایت آموزش آنلاین این قابلیت رو داره که کاملا نقش یه مدرسهٔ مجازی رو ایفا کنه و همهٔ اتفاقاتی که در یک محیط آموزشی حضوری رخ می‌ده رو شبیه سازی کنه.

خب اینا رو گفتم که بگم چرا خوشحالم که سایتمون رو نوسازی کردیم. آخه این مدرسهٔ دولتی نمونه گاهی باید یه رنگی به دیواراش بزنه و یه دستی هم به سر و روی غذاخوریش بکشه. البته این بار اتاق پذیرش رو هم مبلمان کردیم تا حسابی بهتون خوش‌آمد بگیم و در خدمتتون باشیم.